Elisabeth, de partner van Martin Veul, blijkt alzheimer te hebben. Samen doorlopen ze dit intense proces. Martin beschrijft liefdevol en eerlijk over het verlies van zijn maatje, zijn grote liefde. In zijn boek Alzheimer als spiegel vertelt hij over dit proces. In dit artikel lees je het begin van dit bijzondere verhaal.
Mijn maatje van al die jaren ben ik kwijt.
Slecht nieuws
Mijn maatje van al die jaren ben ik kwijt. Dat geeft veel verdriet, bij mij en al haar dierbaren. Bij allen is sprake van ontkenning, van ongeloof. Ons veertigjarig trouwfeest kunnen we gelukkig nog vieren, al is het in aangepaste vorm. Alleen met ons eigen gezin en enkele dierbare vrienden met hun partners, gewoon bij ons thuis aan een lange tafel. Dat kan Elisabeth misschien nog net aan, zo bedenk ik van tevoren.
De uitslag van het geriatrisch onderzoek is gekomen met de verwachte boodschap: ‘Slecht nieuws, het is meer dan gewone ouderdomsvergeetachtigheid’. Niemand weet hoe snel het achteruitgaat. Medicijnen zijn er niet, evenmin als een behandeling. Wat nu? Juist vanwege deze boodschap besluiten we om het leven te vieren met een feestje met elkaar nu dat nog kan.
Op de feestavond zelf wordt Elisabeth steeds stiller, wel geniet zij overduidelijk van de toespraken van onze kinderen, van onze schoondochter en tot mijn grote vreugde ook van onze kleindochter. Het is allemaal heel intiem en huiselijk, precies zoals we willen: geen cadeaus, maar verhalen ter ere van ons veertigjarig huwelijk.
Een bijzondere verrassing
Tot slot neem ik zelf nog even het woord om iedereen mede namens Elisabeth te bedanken. Geheel onverwacht staat Elisabeth daarna ineens op en zegt tot ieders verrassing dat zij iets gekocht heeft. Ze gaat naar boven en komt terug met een mooi ingepakte doos, die ik mag uitpakken. Daar komen twee gevilte pantoffels uit, van hetzelfde soort als ik eerder voor haar heb gekocht, maar deze dan precies in mijn maat!
Ze heeft ze helemaal zonder hulp gekocht en vervolgens verstopt gehouden in haar kledingkast tot deze gelegenheid. Ik ben helemaal van slag: hoe zij mij zonder woorden toch zo kan overrompelen met haar liefde en zorg. Zulke pantoffels zo goed en zo lang verstopt houden, terwijl je zo veel vergeet! Zegt dit niet meer dan wat voor toespraak ook: geen woorden, maar daden, ook in het betuigen van je liefde voor elkaar? Zou het hart dan inderdaad geen alzheimer kennen?